Wet Coast en Abel Tasman Track

Op mijn eerste plek aan de west kust verblijf ik bij een vriendelijk koppel en twee kleintjes van 3 en 4 jaar oud. Mijn eerste dagen aan de west kust zijn zonnig, wat in dit regenachtige gebied dat ook wel de ‘wet coast’ wordt genoemd een klein wonder is deze periode van het jaar. Het verblijf weer op een accommodatieplek en dus is het werk wat ik hier moet doen vergelijkbaar met de vorige plek. Omdat de familie hier nog maar kort woont en de kinderen graag het hele huis vol hebben met speelgoed is het wel een chaos. Het voelt een beetje alsof ik in een studentenhuis ben beland in plaats van een accommodatieplek. Dat we hier eten op een pooltafel is dus ook helemaal niet gek.

Vanaf dinsdag is het weer ouderwets regenachtig. Ondanks de regen kan ik een lift krijgen van gasten uit het hostel naar Greymouth. De grootste stad aan de west kust is, op een leuk café na waar ik elke ochtend te vinden ben voor een goeie cappuccino, niet heel bijzonder. Wel krijg ik het in deze stad eindelijk voor elkaar om m’n belasting nummer aan te vragen en dat betekend dat ik in januari kan gaan werken. Woensdag lijkt een drogere dag te worden, dus besluit ik om naar Point Elizabeth te lopen. Een tocht langs de prachtige west kust met Point Elizabeth als uitkijkpunt. Geen blauwe lucht en zon, maar het grijze weer maakt de ruige west kust met z’n rots stranden, kliffen en woeste zee misschien nog wel mooier.

Ook donderdag is een regenachtige dag en omdat het er niet uitziet alsof het weer hier beter wordt, besluit ik om morgen door te reizen naar de volgende plek aan de west kust. Ik heb een leuke tijd gehad met de familie en de gasten uit het hostel, maar helaas heb ik door het slechte weer niet alles kunnen zien. Na een geslaagd laatste avondje en een goed afsluitingsdrankje(s) met alle mensen hier ga ik lekker slapen.

Vrijdag middag staat de bus klaar waarmee ik naar Charleston ga. Omdat ik geen zin heb om in de regen te liften besluit ik de bus te nemen. Onderweg maken we een stop in Punakaiki om de Pancake Rocks te bekijken. Nog steeds heb ik geen idee waarom deze rotsen naar pannenkoeken zijn vernoemd, maar de speciale rotsen en het uitzicht op de ruige kust erachter maken het wel een bijzondere plek. Wanneer we weer in de bus zitten kom ik er iets te laat achter dat we het kleine plaatsje Charleston al zijn gepasseerd. Ook de bus chauffeur vond het blijkbaar niet nodig om me eruit te zetten en dus moet ik alsnog een stuk liften. Gelukkig duurt het niet lang voordat ik wordt meegenomen en een half uur later kom ik aan bij de nieuwe plek waar ik voor een week zal blijven. Als ik aankom zie ik over hoe een bizar groot stuk land Donald (de eigenaar) beschikt. Hij heeft met zijn 3 motels, B&B kamers, 3 auto’s, 2 jachten, tractors, grote tuinen en een mooi huis zijn zaakjes wel goed voor. Het is een vol huis met 4 andere HelpX’ers, 3 neven van Donald en een paar gasten die hier verblijven.

De volgende dagen breng ik samen met ze door en ondanks alle regen kunnen we nog best veel van de omgeving hier zien. We zien het Paparoa National Park, vissen zonder ook maar iets te vangen en bekijken de rotsachtige stranden en grotten hier in de buurt. Na een gezellig weekend is iedereen op maandag vertrokken en dat betekend dat ik alleen over blijf met Donald. De dagen na het weekend zijn zonnig, het kan dus toch hier! Ik laat Donald alle hoeken van onze eigen gemaakte bowlingbaan zien en na een paar potjes op z’n broek te hebben gekregen is die er klaar mee (slechte verliezer). Omdat hij niet kan geloven dat ik in mijn anderhalve maand hier nog geen zeehond heb gezien gaan we dinsdag naar de Seal Colony, een plek aan de kust waar ik er gelijk 50 te zien krijg. Dinsdag en woensdag maak ik nog een aantal wandelingen in het Paparoa National Park, maar ik merk dat ik na mijn maagproblemen de energie nog niet heb om veel te lopen. De laatste twee weken aan de west kust heb ik veel mooie dingen gezien, maar af en toe is het me hier wel te rustig en mis ik de drukte om me heen. Vrijdag zal ik weer terug liften naar het Abel Tasman Park, waar ik de tocht van 5 dagen ga lopen die al heel lang op het lijstje staat.

Na twee weken aan de Wet Coast kom ik vrijdag middag weer aan in Marahau, waar ik de nacht verblijf voordat ik morgen begin aan de Abel Tasman Track. Het liften van Westport naar Marahau ging super snel en ook vandaag werd ik weer meegenomen door interessante mensen. Het blijft leuk om op deze manier nieuwe mensen te ontmoeten. Wanneer ik aankom in Marahau voel ik me gelijk thuis. Ik ben blij dat ik weer terug ben op deze plek.

Op zaterdag begin ik aan de Abel Tasman Great Walk. Deze tocht van 100 km is een combinatie van de Coastal Track en de Inland Track. Omdat ik overnacht op campings op de route is m’n backpack ongelooflijk zwaar. Met een tent, slaapzak, kookset, gasstel, eten en kleding voor 5 dagen op m’n rug vertrek ik in de middag. Het eerste deel van de Coastal Track heb ik al vaak gelopen, maar het verschil in gewicht dat ik nu moet dragen is enorm. Het scheelt dat ik al snel een groep andere backpackers tegenkom met wie ik vervolgens de hele Coastal Track loop. Een schitterende tocht waarbij we over de meest mooie stranden lopen en uitkijken over de helderblauwe zee. ’S Avonds maken we een groot kampvuur en koken we met iedereen op de camping. Na twee leuke dagen neem ik afscheid van de groep omdat ik de enige ben die de Inland Track loopt. Op dag drie kom ik erachter waarom alle anderen dit deel van de route niet lopen, want het is bizar zwaar. De Inland track heeft geen mooi aangelegd pad zoals de Coastal track en ik moet me constant over omgevallen bomen, beekjes, en rotsen manoeuvreren. Waar iedereen dit op goede bergschoenen doet, loop ik rond op bijna uit elkaar vallende nikes. De blaren op m’n voeten vallen na dag 3 ook niet meer op een hand te tellen en aangezien ik maar 1 blaren pleister heb is dat lastig. Gelukkig ontmoet ik Eric als ik helemaal kapot boven aankom in de hut. Samen met deze Duitser loop ik het vervolg van de Inland Track. We slapen dag 3 en 4 in hutten, wat wel fijn is aangezien ik een slaapmatje vergeten ben en dus de eerste twee dagen op de grond heb gelegen. De laatste twee dagen gaan een stuk beter en kan ik in plaats van afzien ook nog genieten van de wildernis. Woensdag middag kom ik na 5 mooie dagen weer aan in Marahau. De schoenen hebben het overleefd, m’n schouders zitten er nog ondanks de zware backpack, ik heb allemaal nieuwe mensen ontmoet en weer veel mooie dingen gezien.

Donderdag middag ga ik naar Nelson, waar ik de komende tijd bij de familie zal zijn waar ik mijn reis begon. Het is leuk om iedereen hier na 1,5 maand weer te zien en om ze al mijn verhalen te vertellen. Ik weet nog goed dat ik op deze plek begon en alles in dit land nog nieuw en vreemd aanvoelde. Door er gewoon in te gaan en ervaringen op te doen voel ik me nu al veel sterker en maak ik nog steeds stappen. En terwijl ik dit schrijf is het vrijdag, wat betekend dat morgen ochtend Emmy hier land. Ik kan niet wachten om haar eindelijk weer te zien en we houden jullie op de hoogte.

See ya,

X

naar de west kust

Vrijdag ochtend sta ik vroeg op want George gaat voor een paar dagen weg en kan me een lift geven naar Motueka, waar ik een aantal dingen moet regelen. Omdat het geld niet op m’n rug groeit zal ik op een geven moment betaald werk moeten vinden, maar ik had me (zoals gewoonlijk) niet helemaal ingelezen over papieren die je daarvoor moet hebben. Rond de middag ga ik weer terug naar Marahau, want ik moet de komende dagen op de accommodatie passen. Omdat ik geen vervoer heb, besluit ik liftend terug te gaan. Super toffe manier van reizen en zeker niet de laatste keer dat ik dit doe!

Het weekend kan ik helaas niet heel veel doen. Het is mooi dat ik de verantwoordelijkheid krijg om op de accommodatie te letten maar dit betekend wel dat ik de plek niet kan verlaten. Niet dat ik veel energie en zin heb om iets te ondernemen, want het hele weekend voel ik me niet helemaal lekker. Zondag middag heb ik nog wel de tijd om samen met wat gasten hier naar de Ngarua Caves te gaan. Een gave route door de grotten en ondanks een saaie gids, die er ook uitziet alsof die in een grot leeft, toch zeker de moeite waard. Naast de rondeleiding door de grotten maakt Chen (chinees uit het B&B) van de autorit door de bergen ook een attractie. Nog nooit heb ik in de auto gezeten bij zo’n slechte bestuurder en ik vraag me nog steeds af hoe we heelhuids aan hebben kunnen komen. Dit weekend heb ik voor komende weken twee nieuwe HelpX plekken geregeld waar ik naartoe ga. Woensdag zal ik voor een aantal weken naar de west kust gaan, waar ik hopelijk weer een heleboel mooie dingen ga tegenkomen.

De dagen na het weekend duren lang en zijn zeker niet de leukste die ik tot nu toe hier heb gehad. Ik heb al sinds zaterdag last van m’n maag en waar ik eerst dacht dat het na een dag wel over zou gaan wordt het steeds slechter. Op woensdag besluit ik toch maar om naar een dokter te gaan. Ondanks alle moeilijke Engelse dokterstermen kan ik wel opmaken dat ik last heb van ontstoken maagslijmvlies. Gelukkig ben ik er snel bij en ik hoop dat de medicatie die ik gekregen heb snel z’n werk gaat doen. Waar ik vandaag eigenlijk naar de west kust zou gaan, lig ik nu energieloos op de bank naar een verschrikkelijk slechte voetbalwedstrijd van Nieuw-Zeeland te kijken. Niet helemaal zoals gepland dus, maar ook dat hoort bij reizen.

Vrijdag is de eerste dag dat het weer wat beter gaat. Het lijkt erop dat de medicatie z’n werk doet en ik hoop dat ik snel weer fit genoeg ben om naar m’n volgende plek te kunnen. Omdat de planning komende weken strak en vol is heb ik ook niet de tijd om nog langer op de bank uit te zieken. Ik zal op twee plekken aan de west kust (Greymouth en Westport) een week verblijven en daarna wil ik nog terug naar Marahau om de Abel Tasman Track te lopen van 4 tot 5 dagen. Dit moet allemaal voor 13 december gebeuren want op die dag land m’n meisje in Nelson.

De volgende dag ben ik er klaar voor om verder te reizen, maar de regen laat dit niet toe. Ik heb besloten dat ik liftend naar Greymouth ga, alleen ik heb geen zin om de hele dag drijfnat met m’n duim naar auto’s te zwaaien. Ook zal de kans dat ik meegenomen wordt kleiner zijn wanneer mensen weten dat ik van hun auto een zwembad maak. Afgelopen woensdag had ik mee kunnen rijden met Chen de chinees, maar ik ben blij dat deel 2 van ‘rollercoaster met Chen’ me bespaard wordt. Morgen wordt een zonnige dag en zal ik voor het eerst hier een lang stuk gaan liften. Ik heb er zin in!

Het is zondag en na al m’n spullen gepakt te hebben sta ik om 10 uur ’s ochtends langs de weg die uiteindelijk naar Greymouth zal leiden. Het is in totaal meer dan 300 kilometer van Marahau naar eindbestemming Taylorville (dorpje net onder Greymouth) en ik hoop het deze dag liftend te halen. Daar gaan we dan; duim omhoog, lachen en niet gefrustreerd raken wanneer auto’s niet stoppen. Negen uur later, om 7 uur ’s avonds, wordt ik afgezet op in het Backpackers Hostel in Taylorville. Ik denk niet dat veel mensen kunnen zeggen dat ze op dag in auto’s hebben gezeten met Kiwi’s, Chinezen, Vietnamese, Fransen en Australiërs. De west kust lijkt een stuk ruiger dan de m’n vorige plekken maar het ziet er super gaaf uit. Het eind van deze 1,5 week toch goed afgesloten, ik kan niet wachten om het hier allemaal te gaan zien.

Cheers x

Golden Bay, verjaardagslied en blaren

De volgende dag zit iedereen vroeg aan het ontbijt, want ondanks de vele wijn van gister is gelukkig niemand vergeten dat we naar Golden Bay gaan vandaag. Ook vandaag zitten we weer met 5 verschillende nationaliteiten aan tafel, wat inmiddels normaal begint te worden. Na een lange autorit komen we aan op de eerste plek in de Golden Bay die we gaan bezoeken, de Wanui Falls. Na een zwabberende brug over de rivier overleefd te hebben komen we aan bij de waterval. Voor de waterval ligt een klein meertje en we kunnen het niet laten om voor een duik te gaan. Waar we er alle 4 als grote jongens in duiken, komen we er als bibberende kleine jochies uit. Als we allemaal weer een beetje opgewarmd zijn gaan we door naar de Waikoropupu Springs. Geen idee wie deze naam verzonnen heeft, maar diegene kan niet meer nuchter zijn geweest. Heel bijzonder is het niet en wanneer het begint te regenen besluiten we naar de Mussel In te gaan, een pub in de buurt. Een super gave plek met allerlei speciaal bier en heerlijk eten. Na het eten gaan we nog naar het plaatselijke cafe, want vanavond is de eerste ‘open mic’ avond van dit seizoen. Wat ik niet had verwacht was dat de gemiddelde leeftijd rond de 50 ligt en dat deze vrij oude mensen allemaal losgaan op uit de maat gespeelde live muziek. In het begin kan ik er om lachen maar hoe later de avond wordt, hoe meer swingende ouderen op de dansvloer verschijnen. Het wordt een beetje angstaanjagend en dus besluiten we maar te vertrekken. Morgen zal George voor 1,5 dag naar Wellington gaan, en dus krijg ik de taak om hier op de plek te passen. Niet slecht al zeg ik het zelf.

Het is vrijdag en vandaag zal er niet veel op het programma staan omdat ik in de buurt moet zijn voor eventuele gasten en telefoontjes. Niet heel erg, want ik kan wel een rust dagje gebruiken. Waar ik het in het begin voor onmogelijk hield dat ik het Nieuw-Zeelandse accent ging verstaan, merk ik dat het me steeds makkelijker afgaat. Dus is vandaag een mooie uitdaging om telefoon gesprekken te voeren over een plek waar ik nauwelijks 4 dagen ben. Bij het eerste telefoontje is het al raak, het informatie centrum in Motueka belt en bekogelt me met allerlei vragen over flyers en boekjes van deze plek. Ik weet me voor m’n gevoel goed staande te houden en gooi er aan het eind nog een ‘cheers mate’ in om het af te maken. Geen slecht begin en ook de rest van de dag gaat vrij soepel. Omdat het zo rustig is heb ik in de avond nog wel tijd om met AJ, John en Johannes naar Hot Mama’s te gaan, een restaurant in Motueka. De eigenaar is jarig en dus wordt er een feest gegeven met een hoop vuurwerk, een DJ en een vol restaurant. Rond een uur of 11 stopt de DJ met draaien en wordt er gevraagd naar een goede zanger in de zaal. Op dat zelfde moment wijzen er drie vingers mijn kant op en voordat ik het weet krijg ik de microfoon in m’n hand geduwd. Natuurlijk ga ik er vol voor en uit volle borst zing ik ‘happy birthday to you, …’ . Elke noot is raak en met een goed achtergrond koor van een meezingend restaurant moet de eigenaar zelfs een traan laten. Geen idee hoe het klonk voor een compleet nuchter persoon, maar aangezien er daar niet veel meer van over waren was er niemand die ons onderbrak. Het was weer een bijzondere dag.

Zaterdag ochtend maak ik het huis en B&B schoon want vanmiddag komt George weer terug en dus moet het er goed uitzien. Verder doe ik nog wat kleine klusjes en verzorg ik de kippen. Ongelooflijk hoe dom die beesten zijn, maar laten we het er maar op houden dat ze goeie eieren leggen. Tot een uur of 3 vind ik de kracht niet om wat te gaan doen en is de ligstoel in de zonnige tuin mijn grote vriend. Daarna besluit ik toch maar een kleine route te lopen in het park, maar deze ‘Nature Walk’ is alles behalve interessant. Na 1,5 uur ben ik alweer terug en omdat het vandaag John’s verjaardag is besluiten we naar het welbekende cafe te gaan om hierop te proosten. Vandaag is er geen vreselijke live band en is de leeftijd een stuk jonger, gelukkig maar. Na een gezellige avond duik ik m’n bed in.

Vandaag zullen AJ en John allebei vertrekken en dus brengen we ze weg naar het vliegveld van Nelson. Onderweg stoppen we nog even bij de zondag markt in Motueka, dat me doet denken aan de rommelmarkt van vroeger. Na de twee weggebracht te hebben kijken we nog wat rond in Nelson, wat ik inmiddels vrij goed ken, en vervolgens rijden we weer terug. Waar ik eerst steeds aan de verkeerde kant van de auto instapte (bestuurderkant is hier rechts) en ik het heel vreemd vond om links te rijden, raak ik er aan gewend. Wanneer we terug zijn maak ik nog wat huisjes schoon, help ik met het eten maken en ben ik vervolgens ook niet te beroert om een groot deel van dit eten voor m’n rekening te nemen.

Waar de eerste week in NZ aanvoelde als een maand gaan de laatste dagen snel. Het is vandaag alweer maandag en gelukkig betekent dat voor mij niet de start van weer een lange schoolweek. Mijn dagen hier beginnen steeds rond 9 uur met wat werk, maar ook vandaag ben ik alweer om 12 uur klaar. Om half 1 begin ik aan een tocht naar een baai vlakbij Anchorage Bay, hier 13 km vandaan. Het plan is om niet te lang te lopen en de watertaxi terug te nemen, maar ik en plannen blijken weer geen hele goede combinatie. Ik mis de watertaxi en dat betekend dat ik terug moet lopen, op dat moment nog geen probleem. Maar halverwege de terugweg beginnen blaren onder m’n voeten het lastig te maken en ik kan je vertellen, 6 km met pijnlijke blaren lopen is niet chill. Tip van de dag: wissel nooit van loopschoenen, hou het bij 1 paar. Aangezien ik deze tip nooit eerder heb gehad, lig ik nu met voeten vol blaren op de bank. Hopen dat dit niet te lang gaat duren.

De volgende dag loop ik er al wat minder mank bij als gister, ook al is het verre van soepel te noemen. Er is gister avond een Chinees stel aangekomen die hier ook als HelpEx’ers zijn. Wanneer ik aan Chinezen denk krijg ik altijd het beeld van de ‘toeristische Chinees’. Hierbij volgt een zwerm van fotograferende chinezen de reisleider en lopen ze allemaal gigantisch in de weg. Maar de HelpEx’ers hier zijn alles behalve dit, wat een geweldige en grappige mensen. Na een aantal uur houthakken ga ik samen met Johannes voor m’n eerste duik in de Abel Tasman zee. Lekker warm is het niet, maar het is in ieder geval stukken beter dan het ijskoude water bij de Wanui Falls. Na een aantal uur op het strand te zijn geweest loop ik weer strompelend terug voor het eten. Ook vandaag heb ik weer leuk nieuws, want ook m’n mams komt vanaf 2 februari samen met mij een maand lang dit geweldige land bekijken. Ik heb niet te klagen over het bezoek dat ik hier krijg. Jullie zijn welkom J

Het is woensdag 11 november, drie weken geleden stond ik nog op Schiphol zonder enig idee te hebben waar ik aan begon. Inmiddels voel ik me hier steeds meer thuis en heb ik het gevoel dat dit inderdaad de goede stap was voor me. In letterlijke zin is van deze goede stap trouwens vrij weinig te merken, want nog steeds loop ik erbij alsof ik de leeftijd van de swingende oudjes tijdens de ‘open mic’ avond ver gepasseerd ben. Gelukkig is er vandaag genoeg werk te doen zonder dat ik veel moet lopen. Het is voor het eerst sinds lange tijd een slechte en regenachtige dag en als ik de weerberichten moet geloven ook niet de laatste van deze week. Hopen dat dit meevalt, maar het lijkt erop dat ik een goede periode heb uitgezocht voor een aantal herstel dagen.

Twee weken weg van huis

Heel fijn om alle leuke reacties terug te lezen! Een goede motivatie om jullie op de hoogte te houden van hoe ik het hier heb.

Nog nooit eerder ben ik de maand november ingegaan aan de andere kant van de wereld, dus dat moet gevierd worden. Deze zaterdag begint goed, want ook vandaag staat er weer een heerlijk en gezellig familie ontbijtje klaar met allerlei vers gehaalde broodjes, fruit en ander eten waarvan het water je door de mond loopt. Elke zaterdag ochtend is het markt in Nelson en dit is voor de locals, mensen van buitenaf en toeristen een goede reden om hier naartoe te komen. Alle verhalen over deze markt heb ik trouwens zelf nog niet ervaren, aangezien ik dan nog lekker op een oor lig te ronken. Maar ik kan niet klagen over wat er allemaal weer voor lekkers op tafel staat dus houden we het nog maar even zo. Het weer is top dus rijd ik ’s middags met Tashee en een groep vrienden naar een riviertje een eind verderop waar we kunnen zwemmen en relaxen. Na de derde zonnige dag is het rood eraf en zie ik dat ik al een goed bruin kleurtje begin te krijgen. ’s Avonds kijk ik samen met Eelco en Ali nog een film, waarbij ijs en maltesers natuurlijk niet kunnen ontbreken. Dit begint een vast ritueel te worden en dus is het misschien niet heel slecht dat ik vanaf maandag een tijdje weg ben, voordat ik tonnetje rond terugkom in Nederland.

Zondag middag word ik pas rond half 1 wakker. Geen probleem, want ik ben vandaag niet veel van plan. Het is voor nu m’n laatste dagje in Nelson dus die besluit ik maar te besteden met de familie en met de ligstoel in de zon die er wel heel aantrekkelijk uitziet. Een lekker uithang dagje dus voordat ik morgen verplaats naar Marahau. Heel erg benieuwd naar de nieuwe plek en ik kijk ernaar uit.

Maandag ochtend 6 uur en ik hoor een geluid waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, m’n wekker gaat af. Ik kan dat ding wel door het raam gooien maar ik moet mezelf klaar maken om de bus te halen naar Marahau, de plek waar ik komende weken zal zijn. Ik pak m’n backpack, die inmiddels uitgebreid is met een extra tent en slaapzak, vervolgens ontbijt ik snel en om half 8 zit ik in de goede bus. Twee uur later kom ik aan in Marahau en het duurt niet lang om het B&B van George te vinden. George is de eigenaar van het B&B en de motels hier. Als ik aankom wordt ik gelijk vriendelijk door hem ontvangen met een big hug en de gebruikelijke ‘Hi mate’. George is een geweldige kerel en het voelt gelijk goed om hier te zijn. Het is m’n eerste dag en dus krijg ik vandaag vrij. Omdat het nog vroeg is besluit ik om het Abel Tasman National Park dat hier voor de deur ligt te gaan bekijken. George daagt me uit om de route naar Anchorage Bay van 24 kilometer te lopen dus ga ik ervoor. Zonder twijfel is het de mooiste wandelroute die ik ooit heb gelopen, al is dat niet heel moeilijk aangezien wandelen normaal gesproken thuis niet op m’n planning staat. Maar de omgeving hier is ongelooflijk. Het pad naar Anchorage Bay loopt door een jungleachtig gebied en geeft uitzicht op de meest mooie strandjes, baaien en de helder blauwe Abel Tasman Sea. De stranden hier staan bekend als de ‘golden beaches’ en waar ik van tevoren dacht dat dit onzin was, is het zand daadwerkelijk geel/goud. Ik ben geland in een paradijs! Als ik terug kom bij het B&B ontmoet ik Josh en AJ (geen idee hoe je dit schrijft maar zeg; eedjee) die hier ook verblijven en samen met George hebben we een gezellig avondetentje om deze mooie dag af te sluiten. Ik ga me wel vermaken op deze plek.

Dinsdag ochtend begint om 8 uur de dag met een ontbijtje samen met iedereen die verblijft in de B&B en motels hier. Een Amerikaans koppel, twee Duitsers, Josh, AJ, George en ikzelf. Het is mijn eerste dag dat ik George zal helpen en omdat er twee koppels vandaag zijn uitgecheckt zal dat vandaag voornamelijk huisjes schoonmaken zijn. Nadat alles er spik en span uitziet doe ik nog wat klusjes in de tuin en dan ben ik klaar. Ik kies er vandaag niet voor om te lopen, maar om een route door de bergen te nemen met de mountainbike. Ik kan een mountainbike van George pakken en besluit om naar een uitkijkpunt in de bergen te fietsen. Als ik had geweten dat het zo zwaar was had ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen, maar na het nodige gevloek onderweg bereik ik de top. Ik zet de fiets aan de kant en loop via een wandelpad naar beneden, waar een verlaten strandje ligt. Helaas gaat het regenen en fiets ik, totaal nog niet bijgekomen van de heenweg, terug naar het B&B. Later in de middag ga ik met Josh, AJ en George nog even naar Motueka, een dorpje hier verderop. Om bij dit naastliggende dorpje te komen moeten we een berg over en hierbij maken we zoveel scherpe bochten dat wanneer ik uitstap ik niet goed meer weet wat rechts en links is. Drie uur later zijn we weer terug, dus zo ‘even’ weg kost hier wat tijd. Morgen komt er een andere HelpX’er, dus ik ben benieuwd.

Woensdag ochtend begin ik om half 9 met werk, want er moet een nieuw tuintje aangelegd worden waar planten komen te staan. Veel van wat we hier eten komt uit de eigen groentetuin, fruitbomen en ook de eieren zijn van eigen kippen. Super lekker allemaal, maar ook veel onderhoud dus. Ik werk tot een uur of 1, dus heb ik nog een hele dag voor me om iets te ondernemen. Om half 3 start ik met het lopen van de Inland Track in het Abel Tasman National Park. Een route van 26 km die vooral aan het begin zwaar is vanwege de hoogteverschillen. De route is een stuk ruiger en wilder dan de route die ik eergisteren liep en een goed looppad is ver te zoeken. Het pad is niet breed genoeg voor twee mensen en het is dus ook maar goed dat ik niemand tegen kom. Op een aantal plekken wordt de weg geblokkeerd door een omgevallen boom, planten of rotsen en ik moet echt m’n eigen weg vinden om alle obstakels te passeren. Mensen die er niet van houden om takken te ontwijken, door beekjes te lopen, van rots naar rots te springen en te bukken voor planten raad ik deze route dan ook af. Maar ik vind het geweldig om door deze wilde natuur te lopen. Wanneer ik na 4 uur lopen aankom bij de baai van Anchorage is het net te laat om een watertaxi te nemen, dus moet ik nog 11 kilometer terug naar Marahau. Dit pad is een stuk makkelijker, maar waar ik heel fris aan de tocht begon kan elk moment de kramp in m’n hamstrings en kuiten schieten. Maar ik haal het eind. Wanneer ik aankom ontmoet ik Johannes uit Slovenie, de nieuwe HelpX’er. Beetje een rare vogel maar een extra werk kracht is nooit verkeerd.

’S Avonds hebben we een heerlijk avondmaal met veel te veel eten en wijn, maar dit zijn twee dingen waar je maar beter teveel dan te weinig van kan hebben. Ook George, die nu inmiddels over de 70 is, drinkt flink door en blijft de glazen bijvullen alsof we op het punt staan om uit te gaan en de laatste drank nog op moet. Dat laatste doen we niet want het plan is om naar ‘Golden Bay’ te gaan en daar een dag te zijn, dus dat betekend vroeg eruit.

na regen komt zonneschijn

Het is maandag 27 oktober en vandaag wordt ook hier in Nelson de ‘Day of the Dead’ gevierd, een Mexicaanse traditie. Voor ons komt het waarschijnlijk heel vreemd over om de doden zo te vereren, maar voor de Mexicanen is dit het grootste feest van het jaar. Nooit gedacht dat ik hier in Nieuw-Zeeland op een Mexicaanse feestdag kon belanden waar ik al feestend de doden zou herdenken. Het is een feest met bizar veel eten, tequila, salsa dansen en je laten schminken. Ik denk dat ik voor het laatst met schminken bezig was in de kleuterklas, maar ook ik ontkom er niet aan dat ik aan het eind van de dag rondloop met een hoofd vol glitters, bloemetjes en versieringen. Ongemakkelijk voel ik me trouwens hierbij zeker niet, want als ik om me heen kijk zie ik kleuters, volwassenen en ook opa’s en oma’s met vergelijkbare versierde gezichten rondlopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘s Avonds rijd ik mee terug naar huis met Tashee, de oudste zoon die ik eerder deze dag voor het eerst heb ontmoet. We kijken nog een film en vervolgens ga ik met een veel te volle buik van al het eten slapen.

De twee dagen erna doe ik niet veel bijzonders. Zowel dinsdag als woensdag zijn grijze en regenachtige dagen en dus kan ik mijn plannen om buiten dingen te gaan ondernemen wel vergeten. Alleen dinsdag ochtend lukt het me om zonder helemaal natgeregend te worden een wandeling door de bergen en langs de haven te maken. Ik doe nog wel een paar pogingen om de deur uit te gaan en de omgeving te verkennen, maar steeds weer eindig ik natgeregend aan het eind van de straat met water tot in m’n sokken dus geef ik het maar op. Naast de mooie momenten sinds ik hier aangekomen ben heb ik deze dagen ook zeker m’n mindere momenten, en die zijn moeilijk. Maar dit is ook waarom ik hier nu ben, om deze moeilijke momenten te ondergaan en hier vervolgens sterker van te worden. De zomer komt eraan en ik heb goede moed dat deze moeilijke en regenachtige dagen zich om zullen zetten in een mooie en stralende periode.

Het is donderdag ochtend 11 uur en ik heb dus alweer een nacht van meer dan 12 uur heb gemaakt. Het lijkt wel alsof ik alle slaap die ik in Nederland niet heb gehad hier aan het inhalen ben. Waneer ik naar buiten kijk zie ik zowaar de zon schijnen, dus ik besluit om snel m’n spullen te pakken en naar het strand te gaan. Wat ik van binnen niet had gezien was dat het bizar hard waait vandaag en dus is de wandeling van een paar kilometer tegen de wind in een goede work-out. Na een tijdje op het strand geweest te zijn kom ik weer terug bij het huis en krijg ik goed nieuws. Ik zal vanaf maandag voor 2 tot 3 weken gaan werken in Marahau, een schitterend plaatsje in de Abel Tasman Bay (kan geen toeval zijn). Ik maak deel uit van de Help Exchange, een internationaal programma waar reizigers een aantal uur per dag werken in ruil voor eten en een slaapplek. Een super mooie kans dus om nieuwe ervaringen op te doen, nieuwe mensen te leren kennen en andere plekken van dit land te zien. Ik ben benieuwd!

Vrijdag sta ik relaxt op en zie ik dat de zon weer volop schijnt. Gister heb ik iets teveel zon gepakt en dat is ook wel te zien aan m’n gezicht die kreeftachtig rood aanziet. De zon staat in Nieuw-Zeeland het dichtst op de aarde, dus is het gevaarlijk als je teveel zon pakt. Ik besluit me vandaag dan ook maar in te smeren voordat ik pad ga. Aangezien ik al best veel van Nelson heb gezien vraag ik Eelco om ideeën en die wijst me naar de berg waar je Nelson, de Abel Tasman Bay en de omliggende bergen van het hoogste punt in de buurt kan bekijken. Het is een lange en steile weg naar boven maar het uitzicht onderweg is prachtig. Ik ben kapot maar op de bordjes staat aangegeven dat het viewing platform nog 10 minuten verwijderd is, dus besluit ik nog even door te bikkelen. Vraag me niet hoe, maar 10 minuten later kom ik inderdaad boven aan. Maar wanneer ik om me heen kijk zie ik dat dit ‘viewing platform’ omringt is door bomen en hoge planten waardoor ik helemaal niks meekrijg van het uitzicht, heel naar. Dus voor de mensen die er van houden om meer dan een uur een bizar steile helling te beklimmen om vervolgens een uitzicht te krijgen op helemaal niks, kom gerust langs en ik laat je de berg zien. Toch een beetje teleurgesteld over het viewing platform loop ik weer terug naar huis. Het was desondanks een mooie en zonnige dag vandaag en daar komt nog eens heel goed nieuws bij want…. m’n liefste vriendin vliegt hier 11 december naartoe om 3 weken samen in NZ te zijn!! Het is vrijdag avond en dat betekend dat ik nu een week aan de andere kant van de wereld zit. Dat er nog maar vele leuke weken mogen volgen.

vliegreis en kennismaking NZ

Het is woensdag 22 oktober en dat betekend dat ik vandaag om 11:15 richting Nelson (Nieuw-Zeeland) vlieg. Na afscheid genomen te hebben van m’n vrienden, familie en vriendin op Schiphol stap ik achter de douane en bereid ik me voor op een lange reis naar Nelson. Mijn eerste vlucht naar Singapore verloopt goed en hoewel ik nooit een fan ben geweest van lange vluchten maken de warme handdoekjes die de stewardessen geregeld rondbrengen, het eten (dat trouwens steeds beter wordt in vliegtuigen) en mijn heerlijke hoofdkussentje de vlucht een stuk aangenamer. Ik kan het vliegveld van Singapore niet af dus ik moet accepteren dat ik de komende 16 uur mezelf moet vermaken voordat mijn volgende vlucht naar Australie gaat. Na 16 uur van wachten, slapen, duimdraaien, luchttreinen tussen verschillende terminals pakken en allerlei vormen van bezigheidstherapie stap ik eindelijk in het vliegtuig naar Brisbane. Aangekomen op het vliegveld van Brisbane zie ik, in tegenstelling tot het weer in Nederland, een blauwe lucht en de zon. Dit geeft hoop voor het weer in Nieuw-Zeeland! Dit keer hoef ik gelukkig niet lang te wachten op m’n volgende vlucht naar Wellington. Wanneer we Wellington vanuit de lucht naderen kan ik het groene landschap, de zee en de bergen vanuit mijn vliegtuigraampje al zien. Het uitzicht beloofd veel goeds! In Wellington zet ik mijn eerste voet op Nieuw-Zeelandse bodem, al ben ik nog steeds niet op mijn eindbestemming. Ik ben het besef van tijd inmiddels verloren maar gelukkig bevind ik mij 5 uur later wel in het juiste vliegtuig naar Nelson. In deze 40 minuten durende vlucht gebeurd er meer dan in alle uren die ik voorgaande dagen heb gevlogen. Door de keiharde wind schommelt het vliegtuig flink heen en weer en wanneer we veilig landen haal ik opgelucht adem en bedank de piloot voor het overleven van deze rollercoaster, wat een held. In Nelson word ik opgehaald door de vader van het gezin waar ik de eerste periode van mijn reis zal verblijven. Bij het huis aangekomen drinken we nog even wat samen met z’n vrouw Ali en duik ik vervolgens lekker in bed. Het is vrijdag avond 11 uur, ik heb het gehaald!

Het is zaterdag, ik sta op en voel dat ik door de lange reis en het tijdsverschil er niet fitter op ben geworden. Dus ik besluit om vandaag rustig aan te doen en een beetje bij te komen. Ik maak kennis met een Haiqel, student uit Singapore, en George, student uit een ander deel van NZ. Beiden verblijven ook hier in dit huis. Ook ontmoet ik de ouders van Ali en wat vrienden die langskomen. De familie hier is heel relaxt en ik ben blij met de plek waar ik beland ben.

Zondag ochtend 8 uur en ik ben al wakker, maar desondanks voel ik me best fit. Zal de jetlag dan over zijn? Wanneer ik de woonkamer binnenloop zitten Eelco en Ali al op me te wachten met een heerlijk ontbijtje van groene asperges, advocado en een eitje. Een goede bodem om vandaag Nelson een beetje te verkennen. Het is 12 uur en buiten nog fris dus ik kleed me warm aan en begin het stadje te verkennen. Nadat ik een deel van het centrum heb gezien besluit ik om het hogerop te zoeken. Het beklimmen van de bergen is een hele opgave en ik merk dat ik de afgelopen dagen alleen maar stil heb gezeten. Wanneer ik boven ben kan je me dan ook opvegen. Maar ik heb ‘the centre of New Zealand’ bereikt en het uitzicht is schitterend. Dit punt wordt gebruikt voor het middelpunt van landkaarten van NZ. Ik heb een geweldig zicht op de stad Nelson en de kust aan de ene kant en de indrukwekkende groene gebergtes aan de andere kant. Op de weg naar beneden, die een stuk soepeler verloopt dan omhoog, kom ik nog langs het veld waar de allereerste rugby wedstrijd werd gespeeld in NZ. Ze zijn hier gek van rugby en zijn ook de beste van de wereld. Nelson is de plek waar dit allemaal is ontstaan. Aangekomen bij het huis is het 6 uur en ga ik toch maar weer even slapen want ik merk dat ik nog steeds niet de energie heb om zulke dagen makkelijk te doorstaan. Na een powernap hebben we gezellig met de familie samen gegeten. Het was vandaag mijn eerste echte ontmoeting met Nelson en die was geslaagd. Waar jullie nu opstaan ga ik lekker slapen, morgen weer een dag!