De volgende dag zit iedereen vroeg aan het ontbijt, want ondanks de vele wijn van gister is gelukkig niemand vergeten dat we naar Golden Bay gaan vandaag. Ook vandaag zitten we weer met 5 verschillende nationaliteiten aan tafel, wat inmiddels normaal begint te worden. Na een lange autorit komen we aan op de eerste plek in de Golden Bay die we gaan bezoeken, de Wanui Falls. Na een zwabberende brug over de rivier overleefd te hebben komen we aan bij de waterval. Voor de waterval ligt een klein meertje en we kunnen het niet laten om voor een duik te gaan. Waar we er alle 4 als grote jongens in duiken, komen we er als bibberende kleine jochies uit. Als we allemaal weer een beetje opgewarmd zijn gaan we door naar de Waikoropupu Springs. Geen idee wie deze naam verzonnen heeft, maar diegene kan niet meer nuchter zijn geweest. Heel bijzonder is het niet en wanneer het begint te regenen besluiten we naar de Mussel In te gaan, een pub in de buurt. Een super gave plek met allerlei speciaal bier en heerlijk eten. Na het eten gaan we nog naar het plaatselijke cafe, want vanavond is de eerste ‘open mic’ avond van dit seizoen. Wat ik niet had verwacht was dat de gemiddelde leeftijd rond de 50 ligt en dat deze vrij oude mensen allemaal losgaan op uit de maat gespeelde live muziek. In het begin kan ik er om lachen maar hoe later de avond wordt, hoe meer swingende ouderen op de dansvloer verschijnen. Het wordt een beetje angstaanjagend en dus besluiten we maar te vertrekken. Morgen zal George voor 1,5 dag naar Wellington gaan, en dus krijg ik de taak om hier op de plek te passen. Niet slecht al zeg ik het zelf.

Het is vrijdag en vandaag zal er niet veel op het programma staan omdat ik in de buurt moet zijn voor eventuele gasten en telefoontjes. Niet heel erg, want ik kan wel een rust dagje gebruiken. Waar ik het in het begin voor onmogelijk hield dat ik het Nieuw-Zeelandse accent ging verstaan, merk ik dat het me steeds makkelijker afgaat. Dus is vandaag een mooie uitdaging om telefoon gesprekken te voeren over een plek waar ik nauwelijks 4 dagen ben. Bij het eerste telefoontje is het al raak, het informatie centrum in Motueka belt en bekogelt me met allerlei vragen over flyers en boekjes van deze plek. Ik weet me voor m’n gevoel goed staande te houden en gooi er aan het eind nog een ‘cheers mate’ in om het af te maken. Geen slecht begin en ook de rest van de dag gaat vrij soepel. Omdat het zo rustig is heb ik in de avond nog wel tijd om met AJ, John en Johannes naar Hot Mama’s te gaan, een restaurant in Motueka. De eigenaar is jarig en dus wordt er een feest gegeven met een hoop vuurwerk, een DJ en een vol restaurant. Rond een uur of 11 stopt de DJ met draaien en wordt er gevraagd naar een goede zanger in de zaal. Op dat zelfde moment wijzen er drie vingers mijn kant op en voordat ik het weet krijg ik de microfoon in m’n hand geduwd. Natuurlijk ga ik er vol voor en uit volle borst zing ik ‘happy birthday to you, …’ . Elke noot is raak en met een goed achtergrond koor van een meezingend restaurant moet de eigenaar zelfs een traan laten. Geen idee hoe het klonk voor een compleet nuchter persoon, maar aangezien er daar niet veel meer van over waren was er niemand die ons onderbrak. Het was weer een bijzondere dag.

Zaterdag ochtend maak ik het huis en B&B schoon want vanmiddag komt George weer terug en dus moet het er goed uitzien. Verder doe ik nog wat kleine klusjes en verzorg ik de kippen. Ongelooflijk hoe dom die beesten zijn, maar laten we het er maar op houden dat ze goeie eieren leggen. Tot een uur of 3 vind ik de kracht niet om wat te gaan doen en is de ligstoel in de zonnige tuin mijn grote vriend. Daarna besluit ik toch maar een kleine route te lopen in het park, maar deze ‘Nature Walk’ is alles behalve interessant. Na 1,5 uur ben ik alweer terug en omdat het vandaag John’s verjaardag is besluiten we naar het welbekende cafe te gaan om hierop te proosten. Vandaag is er geen vreselijke live band en is de leeftijd een stuk jonger, gelukkig maar. Na een gezellige avond duik ik m’n bed in.

Vandaag zullen AJ en John allebei vertrekken en dus brengen we ze weg naar het vliegveld van Nelson. Onderweg stoppen we nog even bij de zondag markt in Motueka, dat me doet denken aan de rommelmarkt van vroeger. Na de twee weggebracht te hebben kijken we nog wat rond in Nelson, wat ik inmiddels vrij goed ken, en vervolgens rijden we weer terug. Waar ik eerst steeds aan de verkeerde kant van de auto instapte (bestuurderkant is hier rechts) en ik het heel vreemd vond om links te rijden, raak ik er aan gewend. Wanneer we terug zijn maak ik nog wat huisjes schoon, help ik met het eten maken en ben ik vervolgens ook niet te beroert om een groot deel van dit eten voor m’n rekening te nemen.

Waar de eerste week in NZ aanvoelde als een maand gaan de laatste dagen snel. Het is vandaag alweer maandag en gelukkig betekent dat voor mij niet de start van weer een lange schoolweek. Mijn dagen hier beginnen steeds rond 9 uur met wat werk, maar ook vandaag ben ik alweer om 12 uur klaar. Om half 1 begin ik aan een tocht naar een baai vlakbij Anchorage Bay, hier 13 km vandaan. Het plan is om niet te lang te lopen en de watertaxi terug te nemen, maar ik en plannen blijken weer geen hele goede combinatie. Ik mis de watertaxi en dat betekend dat ik terug moet lopen, op dat moment nog geen probleem. Maar halverwege de terugweg beginnen blaren onder m’n voeten het lastig te maken en ik kan je vertellen, 6 km met pijnlijke blaren lopen is niet chill. Tip van de dag: wissel nooit van loopschoenen, hou het bij 1 paar. Aangezien ik deze tip nooit eerder heb gehad, lig ik nu met voeten vol blaren op de bank. Hopen dat dit niet te lang gaat duren.

De volgende dag loop ik er al wat minder mank bij als gister, ook al is het verre van soepel te noemen. Er is gister avond een Chinees stel aangekomen die hier ook als HelpEx’ers zijn. Wanneer ik aan Chinezen denk krijg ik altijd het beeld van de ‘toeristische Chinees’. Hierbij volgt een zwerm van fotograferende chinezen de reisleider en lopen ze allemaal gigantisch in de weg. Maar de HelpEx’ers hier zijn alles behalve dit, wat een geweldige en grappige mensen. Na een aantal uur houthakken ga ik samen met Johannes voor m’n eerste duik in de Abel Tasman zee. Lekker warm is het niet, maar het is in ieder geval stukken beter dan het ijskoude water bij de Wanui Falls. Na een aantal uur op het strand te zijn geweest loop ik weer strompelend terug voor het eten. Ook vandaag heb ik weer leuk nieuws, want ook m’n mams komt vanaf 2 februari samen met mij een maand lang dit geweldige land bekijken. Ik heb niet te klagen over het bezoek dat ik hier krijg. Jullie zijn welkom J

Het is woensdag 11 november, drie weken geleden stond ik nog op Schiphol zonder enig idee te hebben waar ik aan begon. Inmiddels voel ik me hier steeds meer thuis en heb ik het gevoel dat dit inderdaad de goede stap was voor me. In letterlijke zin is van deze goede stap trouwens vrij weinig te merken, want nog steeds loop ik erbij alsof ik de leeftijd van de swingende oudjes tijdens de ‘open mic’ avond ver gepasseerd ben. Gelukkig is er vandaag genoeg werk te doen zonder dat ik veel moet lopen. Het is voor het eerst sinds lange tijd een slechte en regenachtige dag en als ik de weerberichten moet geloven ook niet de laatste van deze week. Hopen dat dit meevalt, maar het lijkt erop dat ik een goede periode heb uitgezocht voor een aantal herstel dagen.