Heel fijn om alle leuke reacties terug te lezen! Een goede motivatie om jullie op de hoogte te houden van hoe ik het hier heb.

Nog nooit eerder ben ik de maand november ingegaan aan de andere kant van de wereld, dus dat moet gevierd worden. Deze zaterdag begint goed, want ook vandaag staat er weer een heerlijk en gezellig familie ontbijtje klaar met allerlei vers gehaalde broodjes, fruit en ander eten waarvan het water je door de mond loopt. Elke zaterdag ochtend is het markt in Nelson en dit is voor de locals, mensen van buitenaf en toeristen een goede reden om hier naartoe te komen. Alle verhalen over deze markt heb ik trouwens zelf nog niet ervaren, aangezien ik dan nog lekker op een oor lig te ronken. Maar ik kan niet klagen over wat er allemaal weer voor lekkers op tafel staat dus houden we het nog maar even zo. Het weer is top dus rijd ik ’s middags met Tashee en een groep vrienden naar een riviertje een eind verderop waar we kunnen zwemmen en relaxen. Na de derde zonnige dag is het rood eraf en zie ik dat ik al een goed bruin kleurtje begin te krijgen. ’s Avonds kijk ik samen met Eelco en Ali nog een film, waarbij ijs en maltesers natuurlijk niet kunnen ontbreken. Dit begint een vast ritueel te worden en dus is het misschien niet heel slecht dat ik vanaf maandag een tijdje weg ben, voordat ik tonnetje rond terugkom in Nederland.

Zondag middag word ik pas rond half 1 wakker. Geen probleem, want ik ben vandaag niet veel van plan. Het is voor nu m’n laatste dagje in Nelson dus die besluit ik maar te besteden met de familie en met de ligstoel in de zon die er wel heel aantrekkelijk uitziet. Een lekker uithang dagje dus voordat ik morgen verplaats naar Marahau. Heel erg benieuwd naar de nieuwe plek en ik kijk ernaar uit.

Maandag ochtend 6 uur en ik hoor een geluid waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, m’n wekker gaat af. Ik kan dat ding wel door het raam gooien maar ik moet mezelf klaar maken om de bus te halen naar Marahau, de plek waar ik komende weken zal zijn. Ik pak m’n backpack, die inmiddels uitgebreid is met een extra tent en slaapzak, vervolgens ontbijt ik snel en om half 8 zit ik in de goede bus. Twee uur later kom ik aan in Marahau en het duurt niet lang om het B&B van George te vinden. George is de eigenaar van het B&B en de motels hier. Als ik aankom wordt ik gelijk vriendelijk door hem ontvangen met een big hug en de gebruikelijke ‘Hi mate’. George is een geweldige kerel en het voelt gelijk goed om hier te zijn. Het is m’n eerste dag en dus krijg ik vandaag vrij. Omdat het nog vroeg is besluit ik om het Abel Tasman National Park dat hier voor de deur ligt te gaan bekijken. George daagt me uit om de route naar Anchorage Bay van 24 kilometer te lopen dus ga ik ervoor. Zonder twijfel is het de mooiste wandelroute die ik ooit heb gelopen, al is dat niet heel moeilijk aangezien wandelen normaal gesproken thuis niet op m’n planning staat. Maar de omgeving hier is ongelooflijk. Het pad naar Anchorage Bay loopt door een jungleachtig gebied en geeft uitzicht op de meest mooie strandjes, baaien en de helder blauwe Abel Tasman Sea. De stranden hier staan bekend als de ‘golden beaches’ en waar ik van tevoren dacht dat dit onzin was, is het zand daadwerkelijk geel/goud. Ik ben geland in een paradijs! Als ik terug kom bij het B&B ontmoet ik Josh en AJ (geen idee hoe je dit schrijft maar zeg; eedjee) die hier ook verblijven en samen met George hebben we een gezellig avondetentje om deze mooie dag af te sluiten. Ik ga me wel vermaken op deze plek.

Dinsdag ochtend begint om 8 uur de dag met een ontbijtje samen met iedereen die verblijft in de B&B en motels hier. Een Amerikaans koppel, twee Duitsers, Josh, AJ, George en ikzelf. Het is mijn eerste dag dat ik George zal helpen en omdat er twee koppels vandaag zijn uitgecheckt zal dat vandaag voornamelijk huisjes schoonmaken zijn. Nadat alles er spik en span uitziet doe ik nog wat klusjes in de tuin en dan ben ik klaar. Ik kies er vandaag niet voor om te lopen, maar om een route door de bergen te nemen met de mountainbike. Ik kan een mountainbike van George pakken en besluit om naar een uitkijkpunt in de bergen te fietsen. Als ik had geweten dat het zo zwaar was had ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen, maar na het nodige gevloek onderweg bereik ik de top. Ik zet de fiets aan de kant en loop via een wandelpad naar beneden, waar een verlaten strandje ligt. Helaas gaat het regenen en fiets ik, totaal nog niet bijgekomen van de heenweg, terug naar het B&B. Later in de middag ga ik met Josh, AJ en George nog even naar Motueka, een dorpje hier verderop. Om bij dit naastliggende dorpje te komen moeten we een berg over en hierbij maken we zoveel scherpe bochten dat wanneer ik uitstap ik niet goed meer weet wat rechts en links is. Drie uur later zijn we weer terug, dus zo ‘even’ weg kost hier wat tijd. Morgen komt er een andere HelpX’er, dus ik ben benieuwd.

Woensdag ochtend begin ik om half 9 met werk, want er moet een nieuw tuintje aangelegd worden waar planten komen te staan. Veel van wat we hier eten komt uit de eigen groentetuin, fruitbomen en ook de eieren zijn van eigen kippen. Super lekker allemaal, maar ook veel onderhoud dus. Ik werk tot een uur of 1, dus heb ik nog een hele dag voor me om iets te ondernemen. Om half 3 start ik met het lopen van de Inland Track in het Abel Tasman National Park. Een route van 26 km die vooral aan het begin zwaar is vanwege de hoogteverschillen. De route is een stuk ruiger en wilder dan de route die ik eergisteren liep en een goed looppad is ver te zoeken. Het pad is niet breed genoeg voor twee mensen en het is dus ook maar goed dat ik niemand tegen kom. Op een aantal plekken wordt de weg geblokkeerd door een omgevallen boom, planten of rotsen en ik moet echt m’n eigen weg vinden om alle obstakels te passeren. Mensen die er niet van houden om takken te ontwijken, door beekjes te lopen, van rots naar rots te springen en te bukken voor planten raad ik deze route dan ook af. Maar ik vind het geweldig om door deze wilde natuur te lopen. Wanneer ik na 4 uur lopen aankom bij de baai van Anchorage is het net te laat om een watertaxi te nemen, dus moet ik nog 11 kilometer terug naar Marahau. Dit pad is een stuk makkelijker, maar waar ik heel fris aan de tocht begon kan elk moment de kramp in m’n hamstrings en kuiten schieten. Maar ik haal het eind. Wanneer ik aankom ontmoet ik Johannes uit Slovenie, de nieuwe HelpX’er. Beetje een rare vogel maar een extra werk kracht is nooit verkeerd.

’S Avonds hebben we een heerlijk avondmaal met veel te veel eten en wijn, maar dit zijn twee dingen waar je maar beter teveel dan te weinig van kan hebben. Ook George, die nu inmiddels over de 70 is, drinkt flink door en blijft de glazen bijvullen alsof we op het punt staan om uit te gaan en de laatste drank nog op moet. Dat laatste doen we niet want het plan is om naar ‘Golden Bay’ te gaan en daar een dag te zijn, dus dat betekend vroeg eruit.