Op mijn eerste plek aan de west kust verblijf ik bij een vriendelijk koppel en twee kleintjes van 3 en 4 jaar oud. Mijn eerste dagen aan de west kust zijn zonnig, wat in dit regenachtige gebied dat ook wel de ‘wet coast’ wordt genoemd een klein wonder is deze periode van het jaar. Het verblijf weer op een accommodatieplek en dus is het werk wat ik hier moet doen vergelijkbaar met de vorige plek. Omdat de familie hier nog maar kort woont en de kinderen graag het hele huis vol hebben met speelgoed is het wel een chaos. Het voelt een beetje alsof ik in een studentenhuis ben beland in plaats van een accommodatieplek. Dat we hier eten op een pooltafel is dus ook helemaal niet gek.

Vanaf dinsdag is het weer ouderwets regenachtig. Ondanks de regen kan ik een lift krijgen van gasten uit het hostel naar Greymouth. De grootste stad aan de west kust is, op een leuk café na waar ik elke ochtend te vinden ben voor een goeie cappuccino, niet heel bijzonder. Wel krijg ik het in deze stad eindelijk voor elkaar om m’n belasting nummer aan te vragen en dat betekend dat ik in januari kan gaan werken. Woensdag lijkt een drogere dag te worden, dus besluit ik om naar Point Elizabeth te lopen. Een tocht langs de prachtige west kust met Point Elizabeth als uitkijkpunt. Geen blauwe lucht en zon, maar het grijze weer maakt de ruige west kust met z’n rots stranden, kliffen en woeste zee misschien nog wel mooier.

Ook donderdag is een regenachtige dag en omdat het er niet uitziet alsof het weer hier beter wordt, besluit ik om morgen door te reizen naar de volgende plek aan de west kust. Ik heb een leuke tijd gehad met de familie en de gasten uit het hostel, maar helaas heb ik door het slechte weer niet alles kunnen zien. Na een geslaagd laatste avondje en een goed afsluitingsdrankje(s) met alle mensen hier ga ik lekker slapen.

Vrijdag middag staat de bus klaar waarmee ik naar Charleston ga. Omdat ik geen zin heb om in de regen te liften besluit ik de bus te nemen. Onderweg maken we een stop in Punakaiki om de Pancake Rocks te bekijken. Nog steeds heb ik geen idee waarom deze rotsen naar pannenkoeken zijn vernoemd, maar de speciale rotsen en het uitzicht op de ruige kust erachter maken het wel een bijzondere plek. Wanneer we weer in de bus zitten kom ik er iets te laat achter dat we het kleine plaatsje Charleston al zijn gepasseerd. Ook de bus chauffeur vond het blijkbaar niet nodig om me eruit te zetten en dus moet ik alsnog een stuk liften. Gelukkig duurt het niet lang voordat ik wordt meegenomen en een half uur later kom ik aan bij de nieuwe plek waar ik voor een week zal blijven. Als ik aankom zie ik over hoe een bizar groot stuk land Donald (de eigenaar) beschikt. Hij heeft met zijn 3 motels, B&B kamers, 3 auto’s, 2 jachten, tractors, grote tuinen en een mooi huis zijn zaakjes wel goed voor. Het is een vol huis met 4 andere HelpX’ers, 3 neven van Donald en een paar gasten die hier verblijven.

De volgende dagen breng ik samen met ze door en ondanks alle regen kunnen we nog best veel van de omgeving hier zien. We zien het Paparoa National Park, vissen zonder ook maar iets te vangen en bekijken de rotsachtige stranden en grotten hier in de buurt. Na een gezellig weekend is iedereen op maandag vertrokken en dat betekend dat ik alleen over blijf met Donald. De dagen na het weekend zijn zonnig, het kan dus toch hier! Ik laat Donald alle hoeken van onze eigen gemaakte bowlingbaan zien en na een paar potjes op z’n broek te hebben gekregen is die er klaar mee (slechte verliezer). Omdat hij niet kan geloven dat ik in mijn anderhalve maand hier nog geen zeehond heb gezien gaan we dinsdag naar de Seal Colony, een plek aan de kust waar ik er gelijk 50 te zien krijg. Dinsdag en woensdag maak ik nog een aantal wandelingen in het Paparoa National Park, maar ik merk dat ik na mijn maagproblemen de energie nog niet heb om veel te lopen. De laatste twee weken aan de west kust heb ik veel mooie dingen gezien, maar af en toe is het me hier wel te rustig en mis ik de drukte om me heen. Vrijdag zal ik weer terug liften naar het Abel Tasman Park, waar ik de tocht van 5 dagen ga lopen die al heel lang op het lijstje staat.

Na twee weken aan de Wet Coast kom ik vrijdag middag weer aan in Marahau, waar ik de nacht verblijf voordat ik morgen begin aan de Abel Tasman Track. Het liften van Westport naar Marahau ging super snel en ook vandaag werd ik weer meegenomen door interessante mensen. Het blijft leuk om op deze manier nieuwe mensen te ontmoeten. Wanneer ik aankom in Marahau voel ik me gelijk thuis. Ik ben blij dat ik weer terug ben op deze plek.

Op zaterdag begin ik aan de Abel Tasman Great Walk. Deze tocht van 100 km is een combinatie van de Coastal Track en de Inland Track. Omdat ik overnacht op campings op de route is m’n backpack ongelooflijk zwaar. Met een tent, slaapzak, kookset, gasstel, eten en kleding voor 5 dagen op m’n rug vertrek ik in de middag. Het eerste deel van de Coastal Track heb ik al vaak gelopen, maar het verschil in gewicht dat ik nu moet dragen is enorm. Het scheelt dat ik al snel een groep andere backpackers tegenkom met wie ik vervolgens de hele Coastal Track loop. Een schitterende tocht waarbij we over de meest mooie stranden lopen en uitkijken over de helderblauwe zee. ’S Avonds maken we een groot kampvuur en koken we met iedereen op de camping. Na twee leuke dagen neem ik afscheid van de groep omdat ik de enige ben die de Inland Track loopt. Op dag drie kom ik erachter waarom alle anderen dit deel van de route niet lopen, want het is bizar zwaar. De Inland track heeft geen mooi aangelegd pad zoals de Coastal track en ik moet me constant over omgevallen bomen, beekjes, en rotsen manoeuvreren. Waar iedereen dit op goede bergschoenen doet, loop ik rond op bijna uit elkaar vallende nikes. De blaren op m’n voeten vallen na dag 3 ook niet meer op een hand te tellen en aangezien ik maar 1 blaren pleister heb is dat lastig. Gelukkig ontmoet ik Eric als ik helemaal kapot boven aankom in de hut. Samen met deze Duitser loop ik het vervolg van de Inland Track. We slapen dag 3 en 4 in hutten, wat wel fijn is aangezien ik een slaapmatje vergeten ben en dus de eerste twee dagen op de grond heb gelegen. De laatste twee dagen gaan een stuk beter en kan ik in plaats van afzien ook nog genieten van de wildernis. Woensdag middag kom ik na 5 mooie dagen weer aan in Marahau. De schoenen hebben het overleefd, m’n schouders zitten er nog ondanks de zware backpack, ik heb allemaal nieuwe mensen ontmoet en weer veel mooie dingen gezien.

Donderdag middag ga ik naar Nelson, waar ik de komende tijd bij de familie zal zijn waar ik mijn reis begon. Het is leuk om iedereen hier na 1,5 maand weer te zien en om ze al mijn verhalen te vertellen. Ik weet nog goed dat ik op deze plek begon en alles in dit land nog nieuw en vreemd aanvoelde. Door er gewoon in te gaan en ervaringen op te doen voel ik me nu al veel sterker en maak ik nog steeds stappen. En terwijl ik dit schrijf is het vrijdag, wat betekend dat morgen ochtend Emmy hier land. Ik kan niet wachten om haar eindelijk weer te zien en we houden jullie op de hoogte.

See ya,

X