Het is maandag 27 oktober en vandaag wordt ook hier in Nelson de ‘Day of the Dead’ gevierd, een Mexicaanse traditie. Voor ons komt het waarschijnlijk heel vreemd over om de doden zo te vereren, maar voor de Mexicanen is dit het grootste feest van het jaar. Nooit gedacht dat ik hier in Nieuw-Zeeland op een Mexicaanse feestdag kon belanden waar ik al feestend de doden zou herdenken. Het is een feest met bizar veel eten, tequila, salsa dansen en je laten schminken. Ik denk dat ik voor het laatst met schminken bezig was in de kleuterklas, maar ook ik ontkom er niet aan dat ik aan het eind van de dag rondloop met een hoofd vol glitters, bloemetjes en versieringen. Ongemakkelijk voel ik me trouwens hierbij zeker niet, want als ik om me heen kijk zie ik kleuters, volwassenen en ook opa’s en oma’s met vergelijkbare versierde gezichten rondlopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘s Avonds rijd ik mee terug naar huis met Tashee, de oudste zoon die ik eerder deze dag voor het eerst heb ontmoet. We kijken nog een film en vervolgens ga ik met een veel te volle buik van al het eten slapen.

De twee dagen erna doe ik niet veel bijzonders. Zowel dinsdag als woensdag zijn grijze en regenachtige dagen en dus kan ik mijn plannen om buiten dingen te gaan ondernemen wel vergeten. Alleen dinsdag ochtend lukt het me om zonder helemaal natgeregend te worden een wandeling door de bergen en langs de haven te maken. Ik doe nog wel een paar pogingen om de deur uit te gaan en de omgeving te verkennen, maar steeds weer eindig ik natgeregend aan het eind van de straat met water tot in m’n sokken dus geef ik het maar op. Naast de mooie momenten sinds ik hier aangekomen ben heb ik deze dagen ook zeker m’n mindere momenten, en die zijn moeilijk. Maar dit is ook waarom ik hier nu ben, om deze moeilijke momenten te ondergaan en hier vervolgens sterker van te worden. De zomer komt eraan en ik heb goede moed dat deze moeilijke en regenachtige dagen zich om zullen zetten in een mooie en stralende periode.

Het is donderdag ochtend 11 uur en ik heb dus alweer een nacht van meer dan 12 uur heb gemaakt. Het lijkt wel alsof ik alle slaap die ik in Nederland niet heb gehad hier aan het inhalen ben. Waneer ik naar buiten kijk zie ik zowaar de zon schijnen, dus ik besluit om snel m’n spullen te pakken en naar het strand te gaan. Wat ik van binnen niet had gezien was dat het bizar hard waait vandaag en dus is de wandeling van een paar kilometer tegen de wind in een goede work-out. Na een tijdje op het strand geweest te zijn kom ik weer terug bij het huis en krijg ik goed nieuws. Ik zal vanaf maandag voor 2 tot 3 weken gaan werken in Marahau, een schitterend plaatsje in de Abel Tasman Bay (kan geen toeval zijn). Ik maak deel uit van de Help Exchange, een internationaal programma waar reizigers een aantal uur per dag werken in ruil voor eten en een slaapplek. Een super mooie kans dus om nieuwe ervaringen op te doen, nieuwe mensen te leren kennen en andere plekken van dit land te zien. Ik ben benieuwd!

Vrijdag sta ik relaxt op en zie ik dat de zon weer volop schijnt. Gister heb ik iets teveel zon gepakt en dat is ook wel te zien aan m’n gezicht die kreeftachtig rood aanziet. De zon staat in Nieuw-Zeeland het dichtst op de aarde, dus is het gevaarlijk als je teveel zon pakt. Ik besluit me vandaag dan ook maar in te smeren voordat ik pad ga. Aangezien ik al best veel van Nelson heb gezien vraag ik Eelco om ideeën en die wijst me naar de berg waar je Nelson, de Abel Tasman Bay en de omliggende bergen van het hoogste punt in de buurt kan bekijken. Het is een lange en steile weg naar boven maar het uitzicht onderweg is prachtig. Ik ben kapot maar op de bordjes staat aangegeven dat het viewing platform nog 10 minuten verwijderd is, dus besluit ik nog even door te bikkelen. Vraag me niet hoe, maar 10 minuten later kom ik inderdaad boven aan. Maar wanneer ik om me heen kijk zie ik dat dit ‘viewing platform’ omringt is door bomen en hoge planten waardoor ik helemaal niks meekrijg van het uitzicht, heel naar. Dus voor de mensen die er van houden om meer dan een uur een bizar steile helling te beklimmen om vervolgens een uitzicht te krijgen op helemaal niks, kom gerust langs en ik laat je de berg zien. Toch een beetje teleurgesteld over het viewing platform loop ik weer terug naar huis. Het was desondanks een mooie en zonnige dag vandaag en daar komt nog eens heel goed nieuws bij want…. m’n liefste vriendin vliegt hier 11 december naartoe om 3 weken samen in NZ te zijn!! Het is vrijdag avond en dat betekend dat ik nu een week aan de andere kant van de wereld zit. Dat er nog maar vele leuke weken mogen volgen.